Onze onverwachtse citytrip in de luchthaven van Istanbul

Gisteren was DE grote dag! Het vertrek naar een bestemming die ons leven als leerkracht zal verrijken. Rond 17u05 zijn we met z’n 6 (Leentje, Melissa, Anouk, Tom, Angelique en ik) ingecheckt.

Zoals verwacht vloeiden er enkele traantjes bij het afscheid, maar dit weegt niet op tegen de mooie vooruitzichten die we hebben. Het feit dat we samen een optimistische en vrolijke groep vormen deed het verdriet snel verdwijnen.

Van België naar Istanbul.

Alles verliep vlot. Bij de controle van de handbagage werden wel de zakken van Angelique, Anouk, Tom en Leentje nagekeken. Na een uurtje wachten, mochten we al in ons vliegtuig richting Istanbul stappen. Ook hier hadden we geluk. We zaten met 6 naast elkaar aan de nooduitgang. Dit betekent meer ruimte voor onze benen wat ook voor mij, met mijn korte beentjes, een meevaller was.

Het eten was op voorhand gekozen en blijkbaar had ik met mijn vegetarische schotel een juiste keuze gemaakt. Stiekem was ik zeer blij wanneer ik mijn bordje vergeleek met het bord van mijn medereizigers.

Na 4 uur vliegen zetten we in Istanbul weer voet aan land . Klaar voor de lange vlucht richting Zuid-Afrika.

Van Istanbul naar Zuid-Afrika.

De luchthaven van Istanbul was zeer groot. Hier konden we na 4 uur in het vliegtuig te zitten zeker onze beentjes eens strekken.

Aangezien er enkele uren tussen onze aankomst en de vlucht van Istanbul naar Capetown zaten, hadden we plaats genomen achteraan in de gate.

 We leerden elkaar al wat beter kennen en konden het duidelijk al goed met elkaar vinden.  



  

Op ons ticket stond dat ons vliegtuig vertrok om 00u55, dus wilden we inchecken om kwart voor één. Tot onze verbazing was er niemand meer aan de desk aanwezig. In paniek begonnen we te bespreken wat te doen. Echt een slecht oog hadden we nog niet in deze situatie aangezien ons vliegtuig er nog stond en de ‘arm/tunnel’ er nog aan verbonden was.

Leentje en het vliegtuig waarmee we naar Capetown zouden vliegen.

Op dat moment wisten we helemaal nog niet wat er ons te wachten stond. Al lachend namen we enkele foto’s waarop we paniek veinsden alsof we ons vliegtuig niet meer zouden halen (foto's volgen nog).

Enkele seconden later bleek deze grap realiteit te zijn. Toch bleven we hopen en probeerden alles te doen om toch maar in het vliegtuig te geraken. Aan een toptempo vroegen we zoveel mogelijk mensen van de luchthaven om hulp.

Tom was onmiddellijk buiten de gate hulp gaan vragen. Opeens kwam er een meneer naar ons toe en tikte gegevens in de computer. Met de gedachte dat we gered waren, belde Anouk naar Tom die in volle vaart kwam aangelopen en op zijn eentje de deuren van de gate kwam binnengevlogen met een brute landing als gevolg. Dit bleek zijn laatste vlucht van de dag te zijn. De paniek haalde zijn hoogtepunt.

Wat nu doen? Hoeveel gaan we moeten betalen? Wanneer geraken we in Capetown? Wat met ons vervoer dat is voorzien in Capetown? Wat met onze bagage?

We zaten duidelijk met heel wat vragen.

De eerste cruciale vraag werd beantwoord aan de balie van Turkish Airlines. Euforie bij het krijgen van de 'gratis' nieuwe vliegtickets. Naar een slaapplaats moesten we niet lang zoeken aangezien er in een luchthaven heel wat bankjes staan die blijkbaar ’s nacht door alle reizigers als bed worden gebruikt. Nadat we mevrouw De Moor en onze ouders op de hoogte hadden gebracht van deze situatie - die volgens ons alleen maar in films kon voorkomen - konden we met een gerust hart ons zeteltje uitkiezen.