Back to reality.

Terug in België.

De laatste week in Zuid-Afrika bestond vooral uit werken aan mijn bachelorproef. Natuurlijk namen we ook afscheid van onze Afrikaanse vrienden en van de gezinnen waarbij we de voorbije 3 maanden  hebben vertoefd. Elke dag besefte ik meer en meer dat het bijna afgelopen was. Ik genoot van elke seconde. Wat ga ik iedereen missen. Het afscheid viel mij enorm zwaar. Met dikke puitogen van alle emoties gaf ik iedereen nog eens een laatste ‘drukkie’. De laatste keer…

Steeds dacht ik ‘Dit kan niet de laatste keer zijn!’.  Ik heb het reeds eerder gezegd dat ik mijn hart heb verloren in Zuid-Afrika, dus ik keer zeker nog eens terug!

Wat een land! Ondanks de grote onderlinge verschillen tussen de mensen ter plaatse zijn ze toch allemaal heel vriendelijk. Ik heb geen enkele negatieve ervaring gehad.  Het verschil tussen arm en rijk is hier duidelijk merkbaar. Het klinkt misschien cliché maar deze ervaring heeft mij doen stilstaan bij het feit hoe goed we het eigenlijk wel hebben in België… niet alleen op financieel vlak maar ook door de kansen die we krijgen. Eigenlijk is het voor mij zeer moeilijk te beschrijven wat ik allemaal denk en voel want het is te veel, te  overweldigend.

 

Gisteren rond 14u15 kwamen Angelique en ik samen toe op de luchthaven in België. Beiden hadden we de vlucht richting huis heel slecht ervaren. Draaien en keren op een vliegtuigstoel en proberen te slapen, het is kortom  een ramp. Of naar het toilet gaan wanneer er een vreemde naast jou ligt te slapen…

 

Mijn mama en Johan stonden mij op te wachten. Leuk om ze terug te zien! Maar toch voelde ik mij verdrietig. De hele rit naar huis wou ik niets vertellen en niets zien van het land waar ik de komende jaren opnieuw zal moeten leven. In vergelijking met onze trip van Zuid-Afrika naar België stelde de autorit naar huis in tijdsduur niets voor maar toch leek dit voor mij uren te duren. Daarbovenop kreeg ik te horen dat ik nog even mee naar het stemlokaal moest gaan … Ik wou mij gewoon wassen (ik denk dat je in mijn haar frieten kon bakken, vettig niet normaal) en Balou, mijn kat, vastnemen en verder wenen. Johan reed onze straat in. Hij parkeerde de auto met een beetje sukkelen links van de weg  wat ik raar vond want hij kon gewoon de straat uitrijden, draaien en dan rechts parkeren,…  hetgeen hij normaalgezien doet.

Vreemd… maar toen ik ons huis binnenging, werd alles duidelijk. Mijn  Belgische vrienden zaten op mij te wachten. Wat een ontvangst! Nu begreep ik het pas: ik moest nog mee gaan stemmen omdat nog niet iedereen aanwezig was en Johan kon niet zoals gebruikelijk parkeren want anders zou ik van iedereen zijn auto zien staan…

Mijn eerste glimlach van de dag verscheen op mijn gezicht en het was er van de eerste keer één tot achter mijn oren. Super, echt waar! Knuffels, cadeautjes, sushi, cava,… alles was voorzien. Een feestje, joepie! Toch ging het nog steeds een beetje door mijn hoofd dat Megan, Keanan, … dit nooit zullen meemaken ook al verdienen zij dit ook.

Maar uiteindelijk overwon het vreugdegevoel toch het droevige. Echt leuk dat iedereen dit had geregeld want ik had het echt niet meer verwacht. Later ging ik nog even naar de stad om ook mijn papa terug te zien en om gewoon even verder op mijn plooi te komen.

 

 

Ik ben echt benieuwd hoe lang het zal duren voor alles weer zijn normale gangetje zal gaan,… stiekem hoop ik eigenlijk nooit meer. Ik draag al mijn ervaringen mee mijn leven lang en weet dat dit een kans was die ik met twee handen heb gegrepen. Ik had nooit durven dromen dat dit zo’n indruk op mij zou achterlaten. Zuid-Afrika is zeker en vast geen afgesloten hoofdstuk voor mij. Wat wel op zijn einde loopt zijn mijn ervaringen die ik met jullie deel op mijn blog. Ik ben jullie allemaal heel dankbaar dat jullie mijn blog lazen en interesse hebben getoond in alles wat ik deed in het verre land hiervandaan. Ik wil het nog één keer zeggen: ben je student, wil je mensen helpen of wil je gewoon op reis? Zuid-Afrika is voor mij de beste bestemming die jou heel  veel kan bieden om je als persoon te vormen en te verrijken.

Dikke dikke ‘drukkie’ en nog eens bedankt!

 

Afscheid nemen is nooit leuk.

De laatste dag bij mijn FAS kindjes. Opnieuw moest ik samen met hen in de zaal werken aangezien de zorgleerkracht haar klas zelf nodig had om les te geven. Ik ging mijn 2 materiaaldozen en beloningsbord halen, versierde de ruimte en zette alles klaar.

Het was tijd om mijn kindjes te gaan halen uit de klassen. Eerst Megan en Lee-Ashley. Megan, vrolijk en spontaan, sprong op mijn rug. Er ging wel even door mijn hoofd dat ik haar juffrouw was, maar tijdens deze laatste dag wou ik zelf ook van elk moment optimaal genieten. Met Lee-Ashley aan de hand ging ik vervolgens Keanan en Terisita uit de klas halen. Joremeo was spijtig genoeg afwezig. De dag voordien was gezegd dat er vrijdag kans op regen zou zijn. Daarom was hij niet naar school gekomen.

Eenmaal aangekomen in de zaal moesten de kindjes eerst hun gevoelens uiten aan de hand van hun gevoelensdoosje. Iedereen was vrolijk behalve Lee-Ashley. Zij is er het perfecte voorbeeld van dat men zich bij een kind niet op zijn eerste indrukken mag betrouwen. Zij lacht, is vrolijk, spreekt en speelt met de andere leerlingen,… Toch legde zij de plakker op haar doosje: ‘Hartseer’. Waarschijnlijk mist ze haar mama enorm hard. De kinderen vertelden elk om beurt waarom ze vrolijk waren. Ik had hen donderdag al verteld dat we vandaag een feestje gingen houden. Allemaal zegden ze: ‘Ik ben vrolijk want vandaag is er een feestje!’

Na de inleiding gingen we aan de slag met patronen. Ik toonde enkele prenten waarop een patroon stond getekend en de leerlingen moesten dit verder zetten. Dit was voor geen enkele leerling een probleem. 

Het oefenen van patronen werd verder gezet aan de hand van de fruitbrochettes. De appels had ik vooraf geschild maar nog niet in stukjes gesneden. Aangezien we maar met 5 (met mij erbij) waren, kreeg elk kind zijn eigen fruitkeuze. Voor ze het fruit mochten snijden, overliepen we samen welke fruitsoorten  ze allemaal zagen, welke kleur ze hadden en hoe ze smaakten. Ik had druiven, aardbeien, appels en bananen meegebracht. Ze kenden alle stukken fruit, hadden ze ooit al gegeten en konden vertellen welke kleuren ze hadden. Vervolgens gingen ze aan de slag. Terisita sneed de bananen (wordt hier pisangs genoemd… vandaar komt pisang ambon dus aan zijn naam), Lee-Ashley de appels, Megan de aardbeien en Keanan de druiven. 

Ik had duidelijk voorgedaan hoe groot de stukken moesten zijn. Dit ging eigenlijk zeer vlot. De steeltjes van de aardbeien werden goed verwijderd, de stukjes appel en banaan hadden de juiste grootte,… Af en toe zag ik wel eens een stukje in de mond verdwijnen, maar er was toch meer dan genoeg, dus liet ik het met plezier begaan. Wel liet ik blijken dat ik het had gezien, alleen al omdat ik zo van de gelaatsuitdrukking hou van een kind dat weet dat het iets fout doet en het toch probeert goed te lachen. Ik liet ze van elk stuk fruit proeven en verwoorden wat ze smaakten. Zoet, zuur, bitter, hard, zacht,…? Vervolgens zei ik een kleur en moesten ze het stuk fruit dat de genoemde kleur had op hun stokje steken. Op voorhand had ik wel enkele afspraken gemaakt zoals: “Neem 1 stukje per keer. Wees voorzichtig met je stokje.,…” 

mondjes leeg gegeten, dan snel de handen gaan wassen

Het onderstaande filmpje vertelt genoeg over hoe deze opdracht verliep. 

Bij het vernoemen van een kleur sprongen de kinderen als het ware op het fruit. Ze hebben dus zeker een goed reactievermogen. Naarmate hun stokje voller werd, begonnen ze te dansen. Ze vulden 2 stokjes en mochten vervolgens de restjes opeten. Keanan wou in het begin geen fruit snijden. Ik had al gemerkt dat hij, ondanks hij de veer op het doosje had gelegd, toch een beetje boos/droef was. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij wou niet antwoorden. “Ben jij kwaad op mij?” Hij knikte ja… “Je hebt Megan op jouw rug gedragen.” Hij was dus al de hele tijd een beetje koppig omdat Megan en niet hij op mijn rug had gezeten. Volgens mij weet Keanan zeer goed dat, wanneer hij zo doet, hij meer aandacht krijgt.

Wanneer hij de andere kinderen zag snijden en ik hem vroeg of hij de druifjes wou doen, gaf hij uiteindelijk toch toe en veranderde hij al snel opnieuw in een lieve en vrolijke jongen ... totdat zijn eerste brochette die klaar was naast die van Megan kwam te liggen. De 2 brochettes mochten elkaar niet aanraken. Hij moest duidelijk kunnen zien welke de zijne was.

Wanneer de brochettes klaar waren, mochten ze even spelen en er terwijl één opeten. Wel had ik van alle stokjes de scherpe puntjes afgebroken uit veiligheid. De tweede brochette bewaarde ik voor tijdens de pauze.  Na een korte ontspanningsperiode moesten de kinderen opnieuw aan de slag. Er werd gewerkt met de cijferkaartjes, letterkaartjes en zelfgemaakte balletjes (bloem in ballon). Ze moesten eerst de cijferdoosjes op de juiste volgorde leggen. Vervolgens zei ik een nummer en moesten zij dat nummer aanduiden. Keanan en Terisita hadden hier geen grote problemen mee. Wel dook weeral hetzelfde probleem op. Keanan sloeg de eerste keer bij het samentellen opnieuw de 7 over. 1 2 3 4 5 6 … 8 9 10 De kaartjes werden uit de doosjes gehaald en er werden enkele rekensommen opgelost. Megan en Lee-Ashley tellen steeds op hun vingers. En dan nog lossen ze het verkeerd op. Aan de hand van de ballen probeerde ik het visueel  te maken. Het probleem zal pas op te lossen zijn door veel herhaling. 

Het alfabet konden de leerlingen samen mooi opzeggen. Het in de juiste volgorde leggen, was moeilijker. Het waren weeral Lee-Ashley en Megan die hiermee problemen hadden. Eigenlijk had ik dit kunnen weten uit het samen lezen tijdens de vorige sessie. Ik leerden hen toen een trukje om de letter Z en O te onthouden. “O, voel aan je mond als je die letter uitspreekt en je lippen vormen de letter O. Z is het geluid dat een bij maakt. Hij vliegt heen en weer.” Dit wisten de leerlingen nog. Keanan nam de letter Z en legde die op zijn handpop en begon ermee rond te vliegen. Net zoals bij de cijfers wees ik een letter aan en moesten ze deze luidop verklanken. Met de ballen deed ik enkele verdelingsoefeningen en een onthoudspelletje. Welke bal is weg… 

Na de pauze was het tijd om te feesten. Elke leerling kreeg een hoedje, een toeter, een bekertje met Cola of Fanta en een groot stuk chocoladecake. Wat waren ze aan het smullen. Op een bepaald moment maakte Keanan van zijn oren. Eerst had hij een heel klein stukje laten vallen en daarna had Terisita een stukje van zijn cake gegeten. Ik wees Terisita hierop maar zag later dat ook Keanan van de cake van anderen een stukje pikte. Niet alleen de cake werd soms onderling afgenomen ook de drankbekertjes konden, wanneer je even niet oplette, plots leeg zijn. Zou dit uit honger zijn geweest of omdat ze dit thuis ook moeten doen om iets te kunnen eten… 

 

Aangezien ik steeds alleen werkte met de kinderen kon ik niet veel gezamenlijke foto’s van ons allemaal nemen. Gelukkig waren alle kinderen gefascineerd door het fototoestel en namen zij wat foto’s van de andere kinderen of van mij met een kindje. Ook mijn computer trok hun aandacht. Ik had het Afrikaans muziekje opgezet dat de kinderen al kenden uit de vorige sessie. Steeds opnieuw en opnieuw moest hetzelfde liedje afgespeeld worden. Ze deden de bewegingen na en probeerden zo goed mogelijk mee te zingen.

Tijdens het spelen met de ballon moest ik van hier naar daar lopen. De vier kindjes sloegen allemaal hun ballon steeds naar mij en ik moest deze zeker terugslaan zonder hem op de grond te laten vallen. 

Er werden bellen geblazen, piano gespeeld, met de handpoppen gespeeld,… dit allemaal terwijl ik elk kindje één voor één schminkte. Zoals ik al eens had vermeld, kunnen de kinderen goed zelf keuzes maken en voor hun eigen mening opkomen. Ze wisten tijdens het schminken duidelijk wat ze wilden en kozen allemaal iets verschillend. Megan wou een tijger zijn. Ik had haar een beetje wit gemaakt omdat ik dacht niet te veel schmink te gebruiken, maar dit vond ze niet oke. Ze wou helemaal wit zijn, nam zelf initiatief en maakte zelf haar gezichtje nog een beetje witter. Ze vroeg aan mij of ze mij ook mocht schminken. Waarom niet dacht ik… Ik was toch samen met hen op hetzelfde feestje. Lee-Ashley en Megan maakten van mij een combinatie van een vlinder en een clown.

Na het feestje was het tijd om afscheid te nemen en mijn cadeautjes uit te delen. Eerst mochten ze een beloningskaartje kiezen en een applausje voor zichzelf geven omdat ze de hele week goed hadden gewerkt. Ze kregen hiervoor een medaille met hun foto erop. Vervolgens gingen we allemaal samen op de mat zitten en we namen afscheid van Balou en de andere handpoppen. Deze handpoppen had ik al in België gekocht met het geld dat ik hiervoor heb ingezameld door een succesvolle  wafelverkoop bij de vele mensen die mijn project voor de Zuid-Afrikaanse kinderen wilden steunen. Aangezien deze kindjes in een township wonen en (bijna) geen speelgoed hebben, liet elk van hen een handpop uitkiezen die ze mee naar huis mochten nemen. Keanan koos de bij, Megan de flamingo, Lee-Ashley de leeuw en Terisita de vlinder. Wat waren ze blij. Terisita sprong recht en gaf mij een innige omhelzing waardoor de rest volgde en we bijna een grote vleesklomp vormden. Ik vertelde hen dat ze goed op hun handpopje moesten letten want dat het HUN handpop was. Voor alle zekerheid schreef ik bij elk kind hun naam binnenin de handpop en natuurlijk voegde ik er ook aan toe dat ze deze van mij hadden gekregen. De gezichten van de kinderen waren echt goud waard toen ik ze naar de speelplaats liet gaan met een geschminkt gezicht, een feesthoedje op hun hoofd, een toeter en hun handpop in de hand. Zo fier dat ze waren! Echt hartverwarmend. Ik ga de kinderen echt zo hard missen! 

Voor Joremeo heb ik zelf een handpop uitgekozen omdat hij afwezig was en deze met zijn medaille errond en met een likstok aan zijn juf gegeven. Zij gaat deze maandag aan hem overhandigen. De andere 10 handpoppen heb ik in de materialendoos gestoken en aan de zorgjuffrouw geschonken. Ze beloofde mij dat ze hier zeker mee ging werken, ze stak haar 2 armen in de lucht en zei ‘Yes’. Ze zei dat ze hier in Afrika al eens naar zulke handpoppen had gezocht maar er geen had gevonden. Ze was oprecht blij. Nu hoop ik echt dat zij ze effectief zal gebruiken. Meteen heb ik haar om de gunst gevraagd dat de 5 FAS kindjes steeds bij haar in de klas mogen komen om met de handpoppen te spelen. “Natuurlijk” zei ze, “met plezier”.

Tijdens de pauze had de directeur gevraagd of we even naar de personeelskamer wilden komen om ook van de leerkrachten afscheid te nemen. Elk van ons kreeg een persoonlijke speech. Wij bedankten de leerkrachten dat zij hun klas aan ons hadden toevertrouwd. Wij waren per slot van rekening vreemde personen met een andere taal die ze de kans hebben gegeven om iets bij te leren. Op het einde stelde ik mij nog even recht want ik besefte dat we bijna de belangrijkste persoon waren vergeten te bedanken. De directeur Ron Frans! Ik vertelde hem dat het voor mij een hele eer was dat ik bij hem in de school een levensveranderende ervaring had mogen meemaken en ik dit nooit of te nooit zal vergeten. Er waren heel wat cultuurverschillen tussen deze school, de school in Eversdal en de scholen in België. Zoals eerder vermeld waren er tussen Eversdal en België vooral veel overeenkomsten. Klapmuts daarentegen is helemaal iets anders. Een school waar normaal 800 leerlingen toegelaten worden, maar er 1500 aanwezig zijn. 1500 kinderen die leven onder omstandigheden dat wij ons niet kunnen inbeelden. 1500 unieke kinderen met elk hun probleem. 1500 kinderen die liefde zoeken. 1500 kinderen die ondanks hun levensomstandigheden toch nog lachen. 1500 kinderen die je uit het diepste van je hart wil helpen… maar in het besef dat je dit met een eenmansoperatie nooit kan bereiken.

De school doet hier eigenlijk wel zijn best voor. De kinderen krijgen eten, kleren aan een goedkopere prijs, onderwijs in een verzorgde school,… En oké soms reageren de leerkrachten anders dan bij ons en durven ze lichamelijke straffen uitdelen (wat ik zeker niet goedkeur!) maar het zijn toch ook maar emotionele mensen, zelf meestal afkomstig uit hetzelfde milieu als de kinderen en wiens geduld bijna ononderbroken op de proef wordt gesteld. De kindjes uit Klapmuts zijn immers helemaal niet gedisciplineerd. Thuis leren ze dit niet en worden eigenlijk aan hun lot overgelaten. Ze moeten dus alles leren op school. Hun gedrag en de leerstof. En elk kind is anders en in een klas kan het niveauverschil heel groot zijn wat het lesgeven helemaal niet simpel maakt. 40 leerlingen in een klas is niet min. Door het cultuurverschil waren we in het begin hierdoor geschokt, maar uiteindelijk kan ik dit alles wel in het juiste perspectief plaatsen.

Ik zal deze ervaring nooit vergeten en steeds vol lof hierover praten. Bij het denken over wat ik allemaal heb geleerd, gezien en ervaren voel ik alle emoties door elkaar. Een heel verwarrend gevoel dat je doet stilstaan bij jezelf. Ik had nooit verwacht dat ik zo een band zou kunnen krijgen met een kind. Alle kinderen waarmee ik een hele week heb gewerkt, waren anders, maar allemaal zo leuk op hun eigen manier. Maar ééntje zit voor altijd diep diep diep in mijn hart. Mijn Megan. Moest ik kunnen dan zou ik ze in mijn valies mee naar België nemen. Wetende dat haar leven verder gaat, zij niet meer individueel zal geholpen worden, waarschijnlijk zoals velen een moeilijke toekomst tegemoet gaat. En wijzelf gaan bijna terug naar België. Het land waar we alles hebben en zelfs mopperen wanneer we bv een biefstuk op restaurant krijgen die een beetje te hard is uitgebakken.

Zaterdag was ook het moment gekomen om afscheid te nemen van Charlene en Stephen. Maar eerst gingen we samen Leentje en Melissa op het vliegveld afzetten. Zij vertrokken een weekje vroeger dan ons. Na een emotioneel afscheid (alhoewel we ze in Aalst nog terugzien) gingen we terug naar huis om onze eigen valies verder klaar te maken. Onderweg pikten we Tom en Anouk nog op bij Caren en zo waren we allemaal klaar om naar onze laatste bestemming te vertrekken. Albert Hoek voerde ons naar Wellington waar we nog een week zullen verblijven om aan ons eindwerk te werken. Bij deze laat ik jullie dus weten dat dit waarschijnlijk één van mijn laatste blogberichten is.

Dikke Afrikaanse warme knuffels en tot binnenkort.

De kindjes in de klas.

Vandaag had ik ervoor gekozen om bij de kinderen in de klas te gaan observeren. De 5 kinderen zitten verspreid over 4 klassen.

De eerste klas waar ik ging observeren was bij Keanan. Van de directeur weet ik dat de juf van Keanan nog maar 1 jaar in de school werkt. Ik moet toegeven dat zij echt een super goede leerkracht is. Ze legde duidelijk uit aan de leerlingen wat ze vandaag gingen doen. De zwakkere leerlingen (5 kindjes) nam ze apart en oefende met hen de wiskundeoefeningen in door  gebruik te maken van extra materialen. Deze materialen waren mooi verzorgd en zeer doeltreffend. Tijdens de klassikale uitleg zat Keanan helemaal achteraan in de groep voortdurend te bewegen. De juf stelde Keanan enkele vragen. Op de eerste vraag kon hij niet antwoorden waardoor hij, net zoals bij mij, helemaal in zichzelf keerde en naar zijn eigen handen begon te kijken. De uitleg ging verder. Even later kreeg hij weer een vraag waarop hij het antwoord ditmaal wel wist. Hij antwoordde met zijn herkenbare lach op het gezicht.

Tijdens het groepswerk zat Keanan in het midden van een groepje met 5 leerlingen. Zoals ik zelf al had ondervonden, is Keanan niet slecht in wiskunde. Hij was zelfs de beste van de groep vond ik persoonlijk. Achteraf moest hij ook individueel de oefeningen in het werkboek oplossen. Ik liep een beetje rond in de klas en bekeek ook het werk van de andere leerlingen. Het leek mij immers niet leuk voor Keanan dat de indruk zou ontstaan alsof hij  anders was dan de anderen. Natuurlijk bekeek ik ook het werk van Keanan. Ik zag dat hij de eerste oefening niet juist had ingevuld… Misschien had dat wel iets te maken met het feit dat hij nu niet de extra hulp kreeg en de instructie zelf moest achterhalen en toepassen. FAS kinderen hebben duidelijke instructies en veel herhaling nodig… Daar zal het schoentje gewrongen hebben.

Ik keek ook enkele werkboeken taal van hem in. Hierin zag ik hetzelfde fenomeen terugkeren dat zich ook bij mij tijdens de oefeningen had veropenbaard. Hier en daar had hij verzonnen taal geschreven. Was dit omdat hij de vraag niet verstond of omdat hij sneller wou klaar zijn…?

Vervolgens ging ik naar de klas van Lee-Ashley en Megan. Het eerste wat mij hier opviel was dat de leerkracht een totaal andere aanpak had. De opgaven stonden veel wanordelijker op het bord geschreven. Wel had de juf voor differentiatie gezorgd door het ene deel van de klas moeilijkere oefeningen en de zwakkere leerlingen gemakkelijke oefeningen op te geven. Wat wel een beetje raar overkwam, was dat de juf pas opmerkte dat Lee-Ashley geen potlood mee had toen ik naast haar ging zitten. De lessen waren op dat ogenblik al een dik uur bezig.

Toen ik de klas binnenkwam, mocht ik achteraan plaats nemen. De juffrouw vertelde mij dat ik als geroepen kwam omdat ze nog allerlei zaken moest gaan doen. Opeens was ze weg voor zeker 20 minuten. Natuurlijk profiteerden de kinderen hiervan. Ze begonnen al snel te praten en rond te lopen. De eerste 5 minuten liet ik dit begaan omdat ik dacht dat de juffrouw veel eerder ging terugkomen. Na 5 minuten vond ik dat ik moest ingrijpen. Ik schreef de naam van de kinderen die zich niet gedroegen op het bord. Het werd al snel stil en de leerlingen werkten verder. Toen kwam het volgende probleem.  Een leerling vroeg om naar het toilet te gaan met als gevolg dat bijna alle kinderen dit vroegen. Dan is het onderscheid moeilijk tussen wie echt moet gaan en wie niet, dus liet ik niemand meer gaan totdat de juf terug was. Sommige leerlingen probeerden nog eens maar ik dacht bij mezelf: ik ga het niet meer verbieden maar laten blijken door ze blijvend strak in de ogen te kijken. Dit werkt echt! Op deze manier wist de leerling die nog probeerde dat ik zijn gedrag niet goedkeurde terwijl de andere leerlingen hier niets van merkten. Megan en Lee-Ashley schreven en gomden de hele tijd. Na een half uur stond op het papier van Megan alleen nog maar de titel. Dit had ze dus de hele tijd zitten aanpassen om de indruk te geven dat zij bezig was. Lee-Ashley had de oefeningen wel al opgeschreven maar helemaal verkeerd opgelost. Opmerkelijk was dat zij de verschillende opgaves in het midden van haar blad schreef en niet aan de kantlijn begon.

Ik heb een kort gesprek met de juf gehad. Zij vertelde mij dat de helft van de leerlingen in de  klas hun jaar al hadden gedubbeld. Er zijn kinderen met ADHD, dyslexie, FAS,… Blijkbaar zijn alleen Lee-Ashley en Megan getest op FAS waardoor de leerkracht dacht dat er wellicht nog andere FAS-kinderen in de klas aanwezig zouden kunnen zijn. Natuurlijk was mijn vraag meteen waarom ze de andere kinderen nog niet getest hadden. In de school zijn 1500 leerlingen aanwezig en het is onmogelijk om alle leerlingen te testen, vertelde de juf mij. Op de lange duur geven ze het zelfs op…

Joremeo zit in nog een andere klas. Terisita was afwezig. Joremeo was druk bezig. Bijna al zijn papieren waren al ingevuld. Ik vertelde aan de leerkracht dat ik niet de indruk had dat Joremeo een FAS kind is. Zij bevestigde mijn indruk. ‘Hij kan goed rekenen en lezen.’ Het was de mama van Joremeo die had verteld dat ze had gedronken tijdens de zwangerschap, maar dit heeft volgens mij geen invloed gehad op zijn gezondheid.

Morgen is het de laatste dag samen! Het volgende staat op de planning: eerst een begroeting aan de hand van Balou. De gevoelensdoosjes worden aangepast en de leerlingen gaan aan de slag. Ik zal aan de leerlingen het begin van een patroon tonen dat zij moeten verder zetten. Dit patroon zal worden gevisualiseerd aan de hand van een fruit-brochette. Ik heb druiven, appels, bananen en aardbeien gekocht die ze in een bepaald patroon op hun stokje moeten steken. Om hen nog eens fijn-motorische te kunnen testen, moeten ze het fruit zelf snijden en op het stokje steken. Dit mogen ze achteraf (tijdens de pauze opeten). Na de pauze worden nog enkele reken- en taaloefeningen uitgewerkt en dan wordt er een behoorlijk feestje gehouden! Ik heb beslist om als aandenken de kinderen elk een handpop te laten uitkiezen. Dit moeten ze wel op het einde van de dag in hun boekentas steken zodat niemand het kan afnemen.

Ik kijk met een dubbel gevoel naar morgen toe. Het feestje zal super leuk zijn, maar afscheid van de kinderen nemen zal hartzeer opleveren. Ik zal alle kindjes echt missen. Ik ben er zeker van dat ik hen heel  mijn leven lang zal onthouden en nog vaak aan hen zal terugdenken. Zeker Megan. Zij is zo vertederend. Zelfs wanneer ze gewoon naar je kijkt…