Terug in België.
De laatste
week in Zuid-Afrika bestond vooral uit werken aan mijn bachelorproef.
Natuurlijk namen we ook afscheid van onze Afrikaanse vrienden en van de
gezinnen waarbij we de voorbije 3 maanden
hebben vertoefd. Elke dag besefte ik meer en meer dat het bijna
afgelopen was. Ik genoot van elke seconde. Wat ga ik iedereen missen. Het
afscheid viel mij enorm zwaar. Met dikke puitogen van alle emoties gaf ik
iedereen nog eens een laatste ‘drukkie’. De laatste keer…
Steeds dacht
ik ‘Dit kan niet de laatste keer zijn!’. Ik heb het reeds eerder gezegd dat ik mijn
hart heb verloren in Zuid-Afrika, dus ik keer zeker nog eens terug!
Wat een
land! Ondanks de grote onderlinge verschillen tussen de mensen ter plaatse zijn
ze toch allemaal heel vriendelijk. Ik heb geen enkele negatieve ervaring gehad.
Het verschil tussen arm en rijk is hier duidelijk
merkbaar. Het klinkt misschien cliché maar deze ervaring heeft mij doen
stilstaan bij het feit hoe goed we het eigenlijk wel hebben in België… niet
alleen op financieel vlak maar ook door de kansen die we krijgen. Eigenlijk is
het voor mij zeer moeilijk te beschrijven wat ik allemaal denk en voel want het
is te veel, te overweldigend.
Gisteren rond
14u15 kwamen Angelique en ik samen toe op de luchthaven in België. Beiden
hadden we de vlucht richting huis heel slecht ervaren. Draaien en keren op een
vliegtuigstoel en proberen te slapen, het is kortom een ramp. Of naar het toilet gaan wanneer er
een vreemde naast jou ligt te slapen…
Mijn mama en
Johan stonden mij op te wachten. Leuk om ze terug te zien! Maar toch voelde ik
mij verdrietig. De hele rit naar huis wou ik niets vertellen en niets zien van
het land waar ik de komende jaren opnieuw zal moeten leven. In vergelijking met
onze trip van Zuid-Afrika naar België stelde de autorit naar huis in tijdsduur
niets voor maar toch leek dit voor mij uren te duren. Daarbovenop kreeg ik te
horen dat ik nog even mee naar het stemlokaal moest gaan … Ik wou mij gewoon
wassen (ik denk dat je in mijn haar frieten kon bakken, vettig niet normaal) en
Balou, mijn kat, vastnemen en verder wenen. Johan reed onze straat in. Hij
parkeerde de auto met een beetje sukkelen links van de weg wat ik raar vond want hij kon gewoon de straat
uitrijden, draaien en dan rechts parkeren,… hetgeen hij normaalgezien doet.
Vreemd… maar
toen ik ons huis binnenging, werd alles duidelijk. Mijn Belgische vrienden zaten op mij te wachten. Wat
een ontvangst! Nu begreep ik het pas: ik moest nog mee gaan stemmen omdat nog
niet iedereen aanwezig was en Johan kon niet zoals gebruikelijk parkeren want
anders zou ik van iedereen zijn auto zien staan…
Mijn eerste
glimlach van de dag verscheen op mijn gezicht en het was er van de eerste keer
één tot achter mijn oren. Super, echt waar! Knuffels, cadeautjes, sushi, cava,…
alles was voorzien. Een feestje, joepie! Toch ging het nog steeds een beetje
door mijn hoofd dat Megan, Keanan, … dit nooit zullen meemaken ook al verdienen
zij dit ook.
Maar uiteindelijk
overwon het vreugdegevoel toch het droevige. Echt leuk dat iedereen dit had
geregeld want ik had het echt niet meer verwacht. Later ging ik nog even naar de
stad om ook mijn papa terug te zien en om gewoon even verder op mijn plooi te
komen.
Ik ben echt
benieuwd hoe lang het zal duren voor alles weer zijn normale gangetje zal
gaan,… stiekem hoop ik eigenlijk nooit meer. Ik draag al mijn ervaringen mee mijn
leven lang en weet dat dit een kans was die ik met twee handen heb gegrepen. Ik
had nooit durven dromen dat dit zo’n indruk op mij zou achterlaten. Zuid-Afrika
is zeker en vast geen afgesloten hoofdstuk voor mij. Wat wel op zijn einde
loopt zijn mijn ervaringen die ik met jullie deel op mijn blog. Ik ben jullie
allemaal heel dankbaar dat jullie mijn blog lazen en interesse hebben getoond
in alles wat ik deed in het verre land hiervandaan. Ik wil het nog één keer
zeggen: ben je student, wil je mensen helpen of wil je gewoon op reis?
Zuid-Afrika is voor mij de beste bestemming die jou heel veel kan bieden om je als persoon te vormen en
te verrijken.
Dikke dikke ‘drukkie’
en nog eens bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten