Vandaag had ik ervoor gekozen om bij de kinderen in de klas
te gaan observeren. De 5 kinderen zitten verspreid over 4 klassen.
De eerste klas waar ik ging observeren was bij Keanan. Van
de directeur weet ik dat de juf van Keanan nog maar 1 jaar in de school werkt.
Ik moet toegeven dat zij echt een super goede leerkracht is. Ze legde duidelijk
uit aan de leerlingen wat ze vandaag gingen doen. De zwakkere leerlingen (5
kindjes) nam ze apart en oefende met hen de wiskundeoefeningen in door gebruik te maken van extra materialen. Deze
materialen waren mooi verzorgd en zeer doeltreffend. Tijdens de klassikale
uitleg zat Keanan helemaal achteraan in de groep voortdurend te bewegen. De juf
stelde Keanan enkele vragen. Op de eerste vraag kon hij niet antwoorden
waardoor hij, net zoals bij mij, helemaal in zichzelf keerde en naar zijn eigen
handen begon te kijken. De uitleg ging verder. Even later kreeg hij weer een
vraag waarop hij het antwoord ditmaal wel wist. Hij antwoordde met zijn herkenbare
lach op het gezicht.
Tijdens het groepswerk zat Keanan in het midden van een
groepje met 5 leerlingen. Zoals ik zelf al had ondervonden, is Keanan niet
slecht in wiskunde. Hij was zelfs de beste van de groep vond ik persoonlijk.
Achteraf moest hij ook individueel de oefeningen in het werkboek oplossen. Ik
liep een beetje rond in de klas en bekeek ook het werk van de andere
leerlingen. Het leek mij immers niet leuk voor Keanan dat de indruk zou
ontstaan alsof hij anders was dan de
anderen. Natuurlijk bekeek ik ook het werk van Keanan. Ik zag dat hij de eerste
oefening niet juist had ingevuld… Misschien had dat wel iets te maken met het
feit dat hij nu niet de extra hulp kreeg en de instructie zelf moest
achterhalen en toepassen. FAS kinderen hebben duidelijke instructies en veel
herhaling nodig… Daar zal het schoentje gewrongen hebben.
Ik keek ook enkele werkboeken taal van hem in. Hierin zag ik
hetzelfde fenomeen terugkeren dat zich ook bij mij tijdens de oefeningen had
veropenbaard. Hier en daar had hij verzonnen taal geschreven. Was dit omdat hij
de vraag niet verstond of omdat hij sneller wou klaar zijn…?
Vervolgens ging ik naar de klas van Lee-Ashley en Megan. Het
eerste wat mij hier opviel was dat de leerkracht een totaal andere aanpak had.
De opgaven stonden veel wanordelijker op het bord geschreven. Wel had de juf voor
differentiatie gezorgd door het ene deel van de klas moeilijkere oefeningen en
de zwakkere leerlingen gemakkelijke oefeningen op te geven. Wat wel een beetje
raar overkwam, was dat de juf pas opmerkte dat Lee-Ashley geen potlood mee had
toen ik naast haar ging zitten. De lessen waren op dat ogenblik al een dik uur
bezig.
Toen ik de klas binnenkwam, mocht ik achteraan plaats nemen.
De juffrouw vertelde mij dat ik als geroepen kwam omdat ze nog allerlei zaken
moest gaan doen. Opeens was ze weg voor zeker 20 minuten. Natuurlijk
profiteerden de kinderen hiervan. Ze begonnen al snel te praten en rond te lopen.
De eerste 5 minuten liet ik dit begaan omdat ik dacht dat de juffrouw veel
eerder ging terugkomen. Na 5 minuten vond ik dat ik moest ingrijpen. Ik schreef
de naam van de kinderen die zich niet gedroegen op het bord. Het werd al snel
stil en de leerlingen werkten verder. Toen kwam het volgende probleem. Een leerling vroeg om naar het toilet te gaan
met als gevolg dat bijna alle kinderen dit vroegen. Dan is het onderscheid moeilijk
tussen wie echt moet gaan en wie niet, dus liet ik niemand meer gaan totdat de
juf terug was. Sommige leerlingen probeerden nog eens maar ik dacht bij mezelf:
ik ga het niet meer verbieden maar laten blijken door ze blijvend strak in de
ogen te kijken. Dit werkt echt! Op deze manier wist de leerling die nog
probeerde dat ik zijn gedrag niet goedkeurde terwijl de andere leerlingen hier
niets van merkten. Megan en Lee-Ashley schreven en gomden de hele tijd. Na een
half uur stond op het papier van Megan alleen nog maar de titel. Dit had ze dus
de hele tijd zitten aanpassen om de indruk te geven dat zij bezig was.
Lee-Ashley had de oefeningen wel al opgeschreven maar helemaal verkeerd
opgelost. Opmerkelijk was dat zij de verschillende opgaves in het midden van
haar blad schreef en niet aan de kantlijn begon.
Ik heb een kort gesprek met de juf gehad. Zij vertelde mij
dat de helft van de leerlingen in de klas hun jaar al hadden gedubbeld. Er zijn
kinderen met ADHD, dyslexie, FAS,… Blijkbaar zijn alleen Lee-Ashley en Megan
getest op FAS waardoor de leerkracht dacht dat er wellicht nog andere FAS-kinderen
in de klas aanwezig zouden kunnen zijn. Natuurlijk was mijn vraag meteen waarom
ze de andere kinderen nog niet getest hadden. In de school zijn 1500 leerlingen
aanwezig en het is onmogelijk om alle leerlingen te testen, vertelde de juf
mij. Op de lange duur geven ze het zelfs op…
Joremeo zit in nog een andere klas. Terisita was afwezig.
Joremeo was druk bezig. Bijna al zijn papieren waren al ingevuld. Ik vertelde
aan de leerkracht dat ik niet de indruk had dat Joremeo een FAS kind is. Zij
bevestigde mijn indruk. ‘Hij kan goed rekenen en lezen.’ Het was de mama van
Joremeo die had verteld dat ze had gedronken tijdens de zwangerschap, maar dit
heeft volgens mij geen invloed gehad op zijn gezondheid.
Morgen is het de laatste dag samen! Het volgende staat op de
planning: eerst een begroeting aan de hand van Balou. De gevoelensdoosjes
worden aangepast en de leerlingen gaan aan de slag. Ik zal aan de leerlingen
het begin van een patroon tonen dat zij moeten verder zetten. Dit patroon zal worden
gevisualiseerd aan de hand van een fruit-brochette. Ik heb druiven, appels,
bananen en aardbeien gekocht die ze in een bepaald patroon op hun stokje moeten
steken. Om hen nog eens fijn-motorische te kunnen testen, moeten ze het fruit
zelf snijden en op het stokje steken. Dit mogen ze achteraf (tijdens de pauze
opeten). Na de pauze worden nog enkele reken- en taaloefeningen uitgewerkt en
dan wordt er een behoorlijk feestje gehouden! Ik heb beslist om als aandenken
de kinderen elk een handpop te laten uitkiezen. Dit moeten ze wel op het einde
van de dag in hun boekentas steken zodat niemand het kan afnemen.
Ik kijk met een dubbel gevoel naar morgen toe. Het feestje
zal super leuk zijn, maar afscheid van de kinderen nemen zal hartzeer opleveren.
Ik zal alle kindjes echt missen. Ik ben er zeker van dat ik hen heel mijn leven lang zal onthouden en nog vaak aan hen
zal terugdenken. Zeker Megan. Zij is zo vertederend. Zelfs wanneer ze gewoon
naar je kijkt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten