Dinsdagavond hadden Angelique en ik inkopen gedaan om 100 leerlingen een stukje broodpudding te kunnen laten proeven tijdens ‘Welkom in klein België’.
Ook enkele knutselmaterialen hadden we aangekocht zodat alles er tip top in
orde zou uitzien op de grote dag! Dinsdag zaagden we ook nog de stokken op maat die moesten dienen als verbindingselementen tussen de bollen van het
Atomium… Een zaag hadden we niet dus gebruikten we een mes. Vanaf nu zal Caren
geen rechte stukken brood of vlees meer kunnen snijden. Het mes staat immers nu helemaal
schots en scheef.
Gepakt en
gezakt vertrokken we gisteren (= woensdag) richting school. De eerste taak op onze planning
was broodpudding maken. Een moeilijk recept was het niet, dus de kans op slagen
was groot. Dit dachten we toch tot we merkten dat we de vanillestokjes
thuis waren vergeten. Gelukkig was er dicht in de buurt van de school een OK
supermarkt. Na onze laatste aankoop konden we aan de slag gaan. Eerder deze
week hadden we aan het schoonmaak-/klusjespersoneel laten weten dat we iets op
school zouden maken. Het duurde niet lang vooraleer ook zij in de keuken
aanwezig waren. Zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen raden, bleef het niet
alleen bij toekijken maar wilden ze ons onmiddellijk helpen. Deze hulp
aanvaardden we met plezier aangezien we nog heel wat werk voor de boeg hadden.
Na ongeveer 3 uur koken, gingen we aan de slag met het versiermateriaal en
het Atomium. Iedereen had ons gezegd dat we zotte dingen zouden moeten berekenen
om de juiste plaats van onze stokjes te vinden op de ballen. Alle kennis
waarover ik beschikte en die volgens mij van toepassing was, gooide ik in de
strijd. Eerst de omtrek van de bal meten, vervolgens de straal berekenen, de
hoekpunten van een rechte driehoek aanduiden,… Terwijl ik mijn wiskundig talent
gebruikte, versierde Angelique de tafels. We hadden ervoor
gekozen om dit project te laten doorgaan in de ‘Oink’. Dit is de feestzaal van de
school. De naam Oink komt volgens mij van het geluid dat een varken maakt… Het
logo van de school is een zwijn dus dit lijkt mij logisch. 
In deze zaal
was bijna alles aanwezig dat we nodig hadden. Misten we iets dan konden we het door de klusjesmannen laten brengen, bv. de mobiele wanden om de ruimte
kleiner te maken.
Yes yes yes!
Het Atomium was bijna klaar en het ziet er nog goed uit ook. Wat ben ik fier op
mezelf. Enkele minpuntjes aan dit werk waren dat we 2 stokken te kort kwamen, dat de constructie niet op 1 bol kon blijven staan en dat ik mij had verbrand aan de hittetang
(hiermee maakte ik de gaatjes in de ballen).
Als laatste
opdracht van deze dag hingen we alle affiches en pijltjes op in de
school.
18 uur… Aangezien Caren weer niet thuis was, moesten
we zelf vervoer regelen. Dit hadden we tijdens de eerste pauze gedaan. Een jonge
leerkracht stelde zich kandidaat, lang moesten we dus niet zoeken.
Klaar om naar huis te gaan, stonden we te wachten aan de sportvelden. Hier
hadden we afgesproken maar hij was niet te zien. De leerkracht wiskunde
van graad 7 passeerde en vertelde ons dat zijn auto al weg was. Ik dacht dat
hij een grap maakte. Maar dit was niet het geval. ‘Hij is ons vergeten!’ Na 5
minuten lachen uit miserie, hoorden we een auto trompen. ‘Hij is ons niet
vergeten!’ Zijn auto stond blijkbaar aan de voorkant van de school en hij moest omrijden.
Na school
deden we inkopen in de supermarkt voor 4 dagen. Tijdens deze lange ‘naweek’
zijn Angelique en ik alleen thuis. Caren is vandaag om 14 uur vertrokken naar
haar mama om haar verloving aan te kondigen. Ook vandaag moesten we dus vervoer
zoeken om van de school naar huis te geraken. Na ons project hadden we nog heel
wat opruimwerk, bespraken we onze ervaringen met de directeur en namen we
afscheid van alle kinderen en het personeel. Het keukenpersoneel van de nazorg
is de max! Natuurlijk wisselden we onze Facebook uit om in contact te blijven.
Cobus voerde
ons vandaag rond 15uur naar huis. Hij vertelde ons dat we op elkaars schoot moesten
zitten aangezien hij met een ‘bakkie’ rijdt. Het woord bakkie klonk bij ons als
muziek in de oren! Hier in Zuid-Afrika zitten de mensen vaak in de laadbak om
ergens naartoe gevoerd te worden. Hij vond dit oké! Zaaalig! Net een cabriolet.
Het project zelf:
Ik ben dooooolllllgeeellluukkkiiggg! Wat was dit tof!
De eerste
klas kwam vanmorgen wel wat later aangezien de leerlingen eerst nog ‘saal’ hadden. Hierdoor moesten
we een paar opdrachten laten vallen. We kozen ervoor eerst onszelf en België
voor te stellen en daarna de Belgische hoedjes te knutselen. Na de instructies
gingen de leerlingen aan de slag. Hier en daar moesten we eens helpen, maar
eigenlijk stonden we er een beetje van versteld hoe goed de leerlingen dit
deden. Tijdens het knutselen speelden enkele Belgische liedjes en tekenden we
de Belgische vlag op het gelaat van de kindjes. Een pluimpje hier, een beetje
glitter daar en de hoedjes waren klaar. Het eindresultaat was echt mooi! De kinderen
straalden! Na het knutselen volgden de spelletjes op het sportveld. Chinese
voetbal begrepen ze snel. Af en toe vloog de bal enkele meters weg, maar het
spel bleef aangenaam en actief. Angelique en ik hadden elk een groep van
ongeveer 15 leerlingen. In mijn groep stonden op het einde van het spel al 2
leerlingen omgedraaid. Spijtig genoeg hadden we niet de tijd om nog een
spelletje te spelen. De kindjes gingen binnen hun hoedjes en hun vlagje halen en
kregen vervolgens een servet. Proefmoment! ‘Lekker’ hoorden we.
De tweede
klas kwam net na de pauze. Deze was wel op tijd volgens planning. Net zoals bij
de vorige groep deden we de voorstelling, knutselden en speelden Chinese voetbal. Chinese
voetbal is duidelijk een voltreffer. 1 leerling spande zich zo hard in dat zijn
broek scheurde. Hilarisch!
We hadden
nog enkele andere spelletjes voorzien waaronder 2 waterspelletjes. Het eerste
waterspel was een soort estafette waarbij de leerlingen in 5 groepen werden
ingedeeld. De opdracht was om als eerste alle snoepjes te gaan halen. Klinkt simpel, maar
dit was het niet aangezien de snoepjes in een bak vol met water zaten en de
kinderen hun handen niet mochten gebruiken. De kinderen gingen hier helemaal in
op! Zalig om als leerkracht te zien hoe de kinderen het uiterste van zichzelf
geven om toch maar als eerste groep alle snoepjes te verzamelen. Bij sommige
kinderen verdween hun gezicht in het water tot aan hun oren .
Het volgende
spel was een variant op tikkertje. De tikkers moesten met een natte spons een
leerling aangooien. Hij/zij werd dan de nieuwe tikker. Wat gebeurde echter: de
kinderen liepen amper weg. Ze wilden aangetikt worden door een natte spons.
Spijtig genoeg voor hen wisten we hiervoor de oplossing. Werden ze aangetikt
dan moesten ze naar het Belgisch leger gaan en 5x pompen.
Het laatste
spel was ‘Dikke Bertha’. Tijdens het spel konden we zo zien wie rugby speelt
en wie niet. Een rugbyspeler loopt zeer vlot door een mensenmassa en verdedigt
zich op een herkenbare manier.
Op het einde
kregen de leerlingen een keuzemoment. Dikke Bertha bij mij of sponzentikkertje
bij Angelique. De groepen waren ongeveer gelijk.
In België
laat ik de leerlingen vaak tot rust komen na een les LO door ze neer te laten zitten, de ogen te laten
sluiten en pas te laten opstaan wanneer volgens hen een
minuut gepasseerd is. Dit pasten we hier ook toe. Na de spelletjes volgde het
proefmoment en mochten de kinderen als echte Belgen ‘Klein België’ verlaten.
Doorheen de hele
voormiddag zijn heel wat mensen komen kijken: de onderdirectrice, Afrikaanse
studenten, leerkrachten,… Achteraf hoorden we heel positieve commentaren.
Ik heb met een
tevreden gevoel deze school in Everesdal verlaten. Toch heb ik ook een beetje
hartzeer. De leerkrachten, de leerlingen, de sfeer, de omgeving,… alles is hier
zo goed! Ik ga de school echt missen! Eigenlijk ben ik een beetje jaloers op de
studenten die hier volgend jaar stage zullen lopen… een beetje veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten